නොස්ටැල්ජික් සිතුවිලි

  සර්කිට් පිස්සුව වැලඳෙන්නේ හය හත වසරේදී පමණ වෙසක් සමයත් සමඟයි. විදුලි බුබුළු වලින් වටපිටාවේ සහ මඟේ තොටේ සිදුවන සැරසිලි දකින අපට බුද්ධ රූපයක් , බුදුරැස් වලලක් , මෝටරයක් , බැට්‍රි කෑලි දෙකක් සහ වයර් උවමනා වේ. මේඋවමනාව වැඩියෙන්ම ඇත්තේ නිවෙස් වල විදුලි බලය නොමැති අපවැනි ලමයින්ටය. මේ වන විට ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පසුවී ඇත , සාමාන්‍ය පෙල පේනතෙක්මානයක හෝ නැත. එකල කොහොමත් විභාග පීඩනය අවමය. අප , අම්මලා තාත්තලාට ඇවටිලි කර කෙසේ හෝ ඉහත කලමනා ටික මිලදීගන්නෙමු. රටක් රාජ්‍යයක් ලැබුනාක් මෙන් නිවෙස් වලට යන අපට රැස්වලල්ල කරකවනකම් ඉවසිල්ලක් නොමැත. ධන රින දැනගත යුත්තේ එය මාරු උවහොත් බුදුන්වහන්සේගෙන් රැස් විහිදෙනවා වෙනුවට උන්වහන්සේට බුදු රැස් එකතු වෙනවා මෙන් පෙනෙන නිසාය. නිවසේ වයසක ආතෙක් හෝ ආච්චියෙක් වේ නම් වැඩේ කොහොමත් ලේසි නැත. ප්ලයිවුඩ් වුවත් බුදුපිලිමයට ගරුසරු දැක්විය යුතුය , හරියට රැස් වලල්ල කරකැවිය යුතුය. " පුතේ පරිස්සමෙන් වස් වදින වැඩ කරන්න නම් එපා බුද්ධ රූප එක්ක" ආතා හෝ ආච්චි කාරුණිකව කරුණු පහදා දෙයි. ඇතැම්විට හවසක පහන් පත්තු කර බුද්ධ වන්දනාව සිදුකරද්දී ලමා ලපටින් වන අපගෙන් උන්වහන්සේට

  87-88-89 භීෂණ සමයන් ගෙවී යාම සමඟ , කලා ක්ශේත්‍රයේ පිබිදීමක් ඇති විය. සෑම කළු වලාවකම රිදී ඉරක් ඇතැයි කියන්නාක් මෙනි. 1990 සිට ඇතිවූ කැසට් රැල්ල මෙරට සංගීත ක්ෂේතයේ වත්මන හැඩගස්වන්නට බෙහෙවින් බලපෑවේ යයි මම පුද්ගලිකව කල්පනා කරමි. ඒ වනවිටත් අසූව දශකයේ ජනප්‍රියව සිටි ගායක ගායිකාවන් රැසකි. ශර්ලි වෛජයන්ත , එඩ්වඩ් ජයකොඩි , චන්ද්‍රසේන හෙට්ටිආරච්චි , චන්ද්‍රලේඛා පෙරේරා ආදීහු ඒ අතරින් මට සිහිපත් වේ. ඔවුන්ගේ ගීත වල ජනප්‍රියත්වයට 87-88-89 භීෂණ සමයේදී යම් පසුබෑමක් සිදුවිය. නිල නොවන ඇඳිරි නීතිය පැනවුන , ගංගා වල මල සිරුරු පාවුන , හන්දි ගානේ ටයර් සෑයවල් ඉඳිවුන සමයක මිනිසුන් වෙත කලා රසිකත්වයක් කෙසේ නම් රැඳෙන්නද ? එකල විරෝධාකල්ප ගී සාහිත්‍යයක් බිහි විය. ඒ පිළිඹඳව විශ්ලේෂණයක් කිරීමට මම මෙහිදී උත්සාහ නොකරමි. යටකී භීම සමය හෙවී රටේ තත්ත්වය තරමක් දුරට සාමකාමී වෙත්දී නව රැල්ලේ ගායකයින් රැසක් සීඝ්‍රයෙන් ජනප්‍රියත්වයට පත් වූයේ එකවරම මෙනි. ගන්දි ගානේ ' රෙකෝඩ් බාර් ' නොහොත් කැසට් කඩ බිහිවිය. රෙකෝඩ්බාරයක් දුර සිටම හඳුනාගත හැක්කේ ඉන් නික්මෙන "ඩිං ඩිං ඩිං" බෆල් හඩිනි. එහි දොර දෙපැත්තේ තැබ